Does this darkness have a name?

Cisza. Widzisz, jak odwraca delikatnie głowę, wpatrując się w jakiś punkt. Po chwili słyszysz, jak szuka czegoś w półce w biurku, przy którym siedział. Wyciąga z niego paczkę tabletek nasennych. Chwilę później zauważasz, jak przysuwa do siebie butelkę czerwonego wina – tego samego, którego dnia poprzedniego nie dokończył, bo nie mógł. Powraca do kamery i unosi kąciki ust, by uformować delikatny uśmiech.

 Długość: 1113 słów.

Pairing: Baekyeol

Rodzaj: angst, dramat

Rating: PG (może być czytany przez dzieci do lat dwunastu (za zgodą rodziców)).

Uwagi: Śmierć jednego z głównych bohaterów. A tak na poważnie, to moje pierwsze (dokończone) „jałoi” z EXO. Tworzone przez chęć zamordowania człowieka, który dnia dzisiejszego pobił mojego kolegę w szkole + magia „Endless rain”.

Czy kiedykolwiek zdarzyło ci się ujrzeć osobę martwą? Nie leżącą już w trumnie, lecz na podłodze, na ziemi, gdziekolwiek. Kilka minut po jej śmierci.

Widziałeś?

Wiesz, jakie to uczucie?

Wiesz, jakie to uczucie ujrzeć przymknięte powieki, które nigdy się nie uchylą, by powitać nowy dzień?

Wiesz, jakie to uczucie ujrzeć lekko rozchylone usta, których już nigdy nie ucałujesz?

Wiesz, jakie to uczucie gdy wiesz, że to przez ciebie, przez twoją naiwność, twoja ukochana osoba nie może oddychać?

- Baekhyunah~ - cichy szept został stłumiony przez szloch. Kolejny raz przeglądany film z kamery wideo, na którym kochana przez ciebie osoba uśmiecha się. Jednak... nie jest to ten uśmiech, który widziałeś na co dzień. Ten jest wymuszony, słaby, na pokaz swoim fankom, które piszczały na twój i jego widok. - Przepraszam. Dwunasty marzec, dzień, w którym Byun Baekhyun ogłosił wszystkim członkom EXO swoje zaręczyny, jest również dniem, w którym Park Chanyeol umarł a zastąpiła go marna imitacja człowieka.

Cichy śmiech rozbrzmiewa w twoich uszach. Znów założyłeś słuchawki i pogłośniłeś wszystko maksymalnie, by poczuć się tak jakbyś był obok niego. Słyszał tę przeklętą piosenkę, której wcześniej z nim słuchałeś, bo on to lubił.

Uwielbiał z tobą słuchać starych japońskich ballad z albumów X-JAPAN i śpiewać do tego. Choć jego gruby niski głos brzmiał dość zabawnie w połączeniu z delikatnie załamującym się głosem wokalisty, ty mogłeś śmiało stwierdzić, że – gdy śpiewał – zatracałeś się w tym. Czy tylko w barwie jego głosu?

Przede wszystkim, kochałeś jego opiekę nad tobą. Cokolwiek byś nie zrobił, on zawsze był przy tobie, troszczył się, pocieszał, wysłuchiwał. Czasem nie potrzebowaliście słów – wystarczyło wam „Endless Rain” X-JAPAN i łóżko, abyście – wtuleni w siebie – mogli nawzajem oddać się światu owianemu płaszczem tajemnicy, gdzie ważne było bicie waszych serc i melodia kryształowego pianina, którego tony zostawały z wami nawet podczas pobudki. I mimo tego, iż wyglądałeś przy nim jak dziecko, pomimo waszej różnicy wieku – on zawsze brał obowiązek starszego brata, nie ty.

Więc, dlaczego znów oglądasz to nagranie?

- Baekhyunah~ - zawsze zwracał się tak do ciebie, gdy coś nabroił i potrzebował Twojej pomocy. Od bałaganu w pokoju lidera do zbombardowania kuchni Kyungsoo. Wtedy to ty miałeś obowiązek ochrony go przez złością, która czekała na niego ze strony Suho lub matki EXO-K. - Powiedziałeś mi kiedyś, że miłość... jest tylko wtedy, gdy nie próbujesz o nią walczyć tylko cieszysz się tym, co sprawia jej radość, nie? Mówiłeś tak!

Czujesz, jak twoje ciało drży, gdy jego ręka poprawia kosmyki ciemnych włosów dumnie opadających na czoło, zasłaniających jego czarne oczy. Nie było w nich niczego z kategorii „uczucia”.

- Zastanów się teraz... dlaczego, będąc przegranym, jest na odwrót? Ciągle cierpię, Baekhyun. Brzydzę się tym. Brzydzę się miłością, którą cię darzę. I którą ty darzyłeś mnie. Bo kochałeś mnie, prawda? Jeśli nie tak, jak ja ciebie... to chociaż jak brata, prawda... hyung?

Na nacisk nałożony na ostatnie słowo niemal podskoczyłeś. Nigdy nie zwracał się do ciebie w ten sposób. Nigdy nie nazywał cię „starszym bratem”... nie, gdy byliście sami. Wtedy po prostu dodawał cząstkę 'ah' do twojego imienia i uroczo nucił to pod nosem.

- Nieważne.

  Co jest nieważne?

 - To nie ma sensu, hyung. Wiem, że nigdy nie będę dla ciebie tyle znaczył, ile ona znaczy. Nawet jeśli... to nie ma sensu, hyung.

Cisza. Widzisz, jak odwraca delikatnie głowę, wpatrując się w jakiś punkt. Po chwili słyszysz, jak szuka czegoś w półce w biurku, przy którym siedział. Wyciąga z niego paczkę tabletek nasennych. Chwilę później zauważasz, jak przysuwa do siebie butelkę czerwonego wina – tego samego, którego dnia poprzedniego nie dokończył, bo nie mógł. Powraca do kamery i unosi kąciki ust, by uformować delikatny uśmiech.

Znów wymuszasz. Jesteś idiotą.

- Park Baekhyun... od zawsze lubiłem łączyć moje nazwisko z twoim imieniem. Choć przez chwilę miałem wrażenie, że to ja zajmuję miejsce w twoim sercu. Że to ja ciebie zatrzymałem i trzymam mocno, byś mnie nie zostawił. Byłem egoistą, prawda, hyung?

Przełykasz głośno ślinę, słysząc szelest wyciąganego blistka z opakowania. Później liczysz tabletki, które – pod delikatnym naciskiem palców bruneta – opuszczają otoczkę z srebra i plastiku.

Jedna...

Dwie...

Trzy...

Osiem...

Dwanaście...

Piętnaście...

- Baekhyunah~ - bierze głęboki wdech i wkłada kilka tabletek do ust, by później popić to winem. Z pozostałymi po chwili robi to samo. - Przepraszam, że stchórzyłem. Nie potrafię cieszyć się twoim szczęściem, choć naprawdę cię kocham.

Pierwszy raz zauważasz jego prawdziwy uśmiech. Ten, przez którego kilka razy omal nie zemdlałeś, ponieważ to uśmiech Wirusa Radości EXO. Żywy błysk w oczach znów dodaje mu dziecięcego wyglądu. Słyszysz swój głuchy śmiech.

Śmiech bez żadnych emocji.

Śmiech pusty.

Śmiech przez łzy bólu i żalu.

- Wiesz, czego nie żałuję? Że mogłem choć trochę być przy tobie. Mieć cię dla siebie. Baekhyunah... jeśli mnie kochasz, proszę... nie rób tego samego, co ja w tej chwili. Żyj, Baekhyun. Zrób to dla mnie. Nawet tam, w piekle, będę się tobą opiekował. Bo nie jestem wart nieba. Jestem diabłem, który czuje się rozdarty, bo pokochał anioła. Zabawne, prawda?

Widzisz, jak jego oczy się zamykają. Wiesz, co zaraz nastanie. I chcesz to wyłączyć.

Ale twoje ciało nagle odmawia ci posłuszeństwa.

- Przepraszam, że robię to przed powrotem EXO... znajdźcie kogoś innego na miejsce rapera. Baekhyun... kocham cię. I nie bój się już ciemności, ponieważ zawsze cię obronię.

Przykłada dłoń do swojego czoła, salutując. Po tym widzisz, jak jego głowa z głośnym hukiem opada na blat biurka. Masz ochotę krzyczeć, błagać o jeszcze jeden dzień, spędzony z tym dzieciakiem, bić się, wyrywać sobie włosy a mimo to po prostu siedzisz skulony w kącie ciemnego pokoju pozwalając twoim gorącym łzom płynąć po policzkach. Ponieważ wiesz, że jest już za późno na jakąkolwiek zmianę.

I znów jest ciemno. Tak jak wtedy, gdy znalazłeś go w waszym pokoju. Myślałeś, że się upił i śpi, jednak po chwili zdałeś sobie sprawę, że on zniknął. I że było już za późno, by go uratować. Mimo wszystko zamykasz oczy, próbując opanować drżenie ciała. Boisz się, tak jak wtedy, gdy Chanyeol był przy tobie. W uszach znów rozbrzmiewa melodia z pianina do „Endless rain”. I choć minął rok – wciąż ten idiota jest w twojej pamięci.

Uchylasz powieki, rozglądając się dookoła. Z trudem podnosisz się i kładziesz kamerę na jego łóżku. Podchodzisz do okna i odsłaniasz firankę. Otwierasz okno. Bierzesz głęboki wdech, pozwalając wiatru przejąć kontrolę nad twoim zranionym sercem.

Czy ta ciemność ma jakiekolwiek imię?

Niebo również tej nocy założyło gwieździstą pelerynę czystości.

A ty w końcu nie boisz się spojrzeć w kosmiczne istoty i przez łzy uśmiechnąć się tak jak uśmiechałeś się wcześniej.

Bo nie jesteś sam.

Nigdy nie byłeś.

Nigdy nie będziesz.

Ponieważ Park Chanyeol nigdy nie opuści swojego Byun Baekhyuna.

Znów jest ciemność... czy ta ciemność nosi Twoje imię, Chanyeol?